EFE/Raúl Salgado. A pandemia de covid-19 podería tomar forma de arma, encargada do golpe de graza a un tren que languidece por falta de investimentos, reducido número de viaxes ou abundancia de avarías polo seu vetusto trazado.
É o que une Ferrol e Ribadeo, o romántico ferrocarril da costa que regala estampas de luxo desde a fiestra e dores de cabeza ao máis paciente. O estado de alarma reduciu á mínima expresión as súas frecuencias e o comezo do curso escolar non as devolveu.
RENFE AGARDA “MAIOR DEMANDA” PARA REPOÑER AS FRECUENCIAS PERDIDAS DURANTE O ESTADO DE ALARMA
A Plataforma en Defensa do Tren do norte galego xa non sabe como queixarse. O seu portavoz, Jairo Orjales, afirma a Efe que o “verán foi desastroso” por moito que o traxecto completo entre a urbe naval e a fronteira con Asturias teña agora unha única fileira de convois cada día.
No de Ferrol a Ortigueira, na seu mesma área de influencia, houbo “menor ocupación” por “falta de horarios básicos” como para converterse nun auténtico revulsivo para o turismo dunha contorna non masificado.
Coa chegada de setembro, afloran de novo as citas co médico na cidade, a asistencia de mozas a institutos ou universidade ou a opción alternativa do tren para acudir ao posto de traballo.
Con todo, meses despois do arranque do desconfinamiento, Renfe non moveu ficha e aduce que é necesaria máis demanda para retomar a normalidade.
Os usuarios replican que é “a pescada que se morde a cola; o turista prefire o tren, hai zonas impresionantes e puxéronselle trabas”.
“PEDIMOS CON ESTE TREN O 25% DA IMPLICACIÓN QUE TEÑEN OS GOBERNOS CO AVE”, DIN OS USUARIOS
Apeadoiros abandoados ou un deficiente servizo de expedición de billetes coroan as deficiencias da liña, que sen persoal suficiente tampouco pode medir variables tan simples como o volume diario de ocupantes.
Orjales lamenta que en pleno período estival “quedáronse tirados” algúns visitantes, que ata nesa tesitura axudaron a fluxos de ata medio centenar de persoas nalgunhas frecuencias. Ás administracións demándalles “polo menos o 25% da implicación que teñen co AVE“.
Para os afectados, Renfe, “coa connivencia” do Goberno, busca “cercenar totalmente” o trazado por deficitario e sen explorar as súas posibilidades.
OS ALCALDES DA LIÑA: A SITUACIÓN DO TREN DERIVA DE “DECISIÓNS POLÍTICAS”
Os alcaldes dos municipios máis rurais deste camiño de ferro non esconden o seu pesimismo, ata o “optimista” rexedor de Cerdido (A Coruña). Benigno Galego, que lidera un consistorio de apenas 1.100 habitantes, recoñece o problema: “Empezo a preocuparme, non quero nin pensar que se aproveite para quedar definitivamente co número de viaxes actual”, remarca.
A preguntas de Efe, prevé que unha reunión entre concellos é obrigada con este contexto “para reclamar a Renfe que poña as viaxes que tiña” antes de mediados de marzo. Non ve “desculpa” posible e cre que se propicia que a “xente non acuda; para chegar tarde ao traballo, non vas”. O alcalde de Burela, Alfredo Llano, avogou en xullo por esta unidade, que cobra se cabe maior importancia ante a situación do tren en setembro.
O seu homólogo en San Sadurniño, Secundino García, conta que o cambio de Goberno non derivou nunha “aposta por un servizo que agora, en setembro, dámonos conta de que é esencial” coa volta ás clases.
“Quédanos seguir insistindo, estamos falando de decisións políticas“, remacha o rexedor dun municipio veciño ao de Cerdido e de 2.800 veciños.
Tamén limítrofe é Moeche, cuxa alcaldesa, Beatriz Bascoy, tacha de “impresentable” o panorama: “Non hai bus nin tren, ten que deixar de traballar alguén nunha casa para levar aos fillos ao instituto”, lamenta. É o berro que resoa entre vales e montes mentres un tren que agoniza é vítima do desleixo.